Enfeksiyonu yargılamak için WBC, CRP ve PCT testi göstergeleridir ve enfeksiyon oluştuğunda değişen derecelerde yükselebilirler, ancak klinik çalışmalarda genellikle tutarsızdırlar; dolayısıyla bu tutarsız sonuçları nasıl analiz etmeliyiz?
1. Kan rutini WBC ve nötrofil oranı, bakteriyel enfeksiyonları bakteriyel olmayan enfeksiyonlardan ayırmak için kullanılabilir ancak duyarlılığın ve özgüllüğün zayıf olduğu ve sonuçların çeşitli faktörlerden etkilendiği unutulmamalıdır.
Örneğin:
Ciddi enfeksiyon mevcut olduğunda, toplam WBC sayısında bir azalma meydana gelebilir;
Aynı zamanda, bulaşıcı olmayan hastalıklar yüksek sitokinlere ve granülosit koloni uyarıcı faktörlere neden olabilir; bunların her ikisi de WBC'de artışa neden olabilir, dolayısıyla doğrulukları düşüktür.
2. CRP, karaciğer tarafından üretilen, bakteriyel enfeksiyonun 6-12 saatte artmaya başlamasıyla artmaya başlayan ve 24-48 saatte zirveye ulaşan, duyarlılığı WBC'ye göre daha iyi olan, spesifik olmayan bir akut faz proteinidir.
Ancak CRP bakteriyel enfeksiyonların teşhisinde çok spesifik değildir ve ayrıca enfeksiyöz mononükleoz, postoperatif cerrahi, otoimmün hastalıklar (romatizmal ateş, sistemik lupus eritematoz vb.), kardiyovasküler sistem hastalıkları gibi bazı viral enfeksiyonlarda da önemli ölçüde yükselebilir. , kötü huylu tümörler vb. nedeniyle yanlış tanıya neden olmak kolaydır.
3. PCT, normal fizyolojik koşullar altında tiroid C hücreleri tarafından üretilip salgılanan ancak kana salınmayan kalsitoninin öncüsüdür, dolayısıyla sağlıklı insanlarda seviye çok düşüktür, genellikle 0,1 ng/ml'den azdır.
İnflamasyonla uyarıldıktan sonra, esas olarak karaciğer makrofajları, monositler, akciğer ve bağırsak dokularındaki lenfositler ve nöroendokrin hücreler tarafından salgılanır, sistemik bakteriyel enfeksiyona, mantar enfeksiyonuna ve parazit enfeksiyonuna seçici olarak yanıt verir ve bu, 4 saat sonra tespit edilebilir. bakteriyel enfeksiyon, 6 saat içinde hızla yükselir ve 6-24 saat içinde bu düzeyi korur ve düzey, enfeksiyonun şiddeti ile pozitif korelasyon gösterir.
PCT'nin klinik değeri ve testi temel olarak aşağıdaki gibidir:
1. Bakteriyel enfeksiyonun ayırıcı tanısına rehberlik etmek için kullanılabilir.
Prokalsitoninin genellikle bakteriyel enfeksiyonları olan hastalarda mantar enfeksiyonları, viral enfeksiyonlar ve atipik patojenlere göre daha yüksek olduğu kabul edilir.
Plazma PCT konsantrasyonu 0,05 ng/ml'den yüksektir ve 0,1 ng/ml'ye kadar ulaşabilir ancak genellikle 0,3 ng/ml'yi aşmaz.
Sepsis hastalarında PCT tanısı için kesme değeri 0,5 ng/ml'den fazladır ve şiddetli sepsis ve septik şok hastalarında PCT'nin kütle konsantrasyonu 5~500 ng/ml arasında dalgalanır.
Şiddetli enfeksiyonu olan çok az sayıda hastada plazma PCT düzeyleri 1000 ng/ml'nin üzerindedir.
2. PCT ayrıca anti-enfektif tedaviyi yönlendirmek için de kullanılabilir.
Geleneksel anti-enfektif tedaviyle karşılaştırıldığında, anti-enfektif tedaviyi yönlendirmek için PCT'nin dinamik izlenmesi, antimikrobiyal kullanım süresini azaltabilir.
PCT < 0,1 ng/ml olduğunda, bu bakteriyel bir enfeksiyon olmadığını gösterir ve bu aşamada antimikrobiyal ilaçlardan kaçınılması gerekir;
PCT düzeyi 0,1~0,25 ng/ml arasında olduğunda, bu muhtemelen bakteriyel enfeksiyon olmadığı anlamına gelir ve şu anda antimikrobiyal ilaçların kullanılması önerilmez ve klinik duruma göre kapsamlı bir şekilde değerlendirilmelidir;
PCT ≥ 0,25 ng/ml olduğunda bakteriyel enfeksiyon olasılığı yüksektir ve antimikrobiyal ilaçlar önerilir;
PCT ≥ 0,5 ng/ml olduğunda, kesinlikle bakteriyel bir enfeksiyon olduğunu gösterir ve antimikrobiyal ilaçların şiddetle tavsiye edilmesi önerilir.
Anti-enfektif tedaviyi yönlendirmek için PCT kullanımının, antimikrobiyal dozajda önemli bir azalma ile ilişkili olduğu ve hasta başına antimikrobiyal maliyette tahmini %47'lik bir azalma ile ilişkili olduğu rapor edilmiştir.
Özetle, WBC, CRP ve PCT'nin hızlı teşhis testiBakteriyel enfeksiyondan sonra artacaktır, ancak klinik uygulamada WBC, CRP ve PCT'nin tutarsız sonuçları ortaya çıkabilir ve WBC, CRP ve PCT'nin kombine uygulanması bakteriyel enfeksiyonun erken tanısının duyarlılığını, özgüllüğünü ve doğruluğunu artırabilir. klinik tedaviyi daha akılcı ve etkili bir şekilde yönlendirir, antimikrobiyal ilaçların uygulama süresini kısaltır ve tıbbi maliyetleri azaltır.
